رئیس بنیاد بوعلی‌سینا با موضوع نظریه نبوت در فلسفه ابن‌سینا گفت: برای فهم اهمیت این نظریه باید به این نکته توجه کنیم که در فلسفه مدرن هیچ فیلسوف خداباور برجسته‌ای درباره وحی و نبوت بحث نکرده است در حالی‌که ابن‌سینا به‌عنوان یک فیلسوف نه متکلم، این موضوع را تبیین کرده و همین امر جایگاه او را متمایز می‌سازد.
به گزارش همدان پرس؛ انشالله رحمتی در همایش علمی ابن سینا حکیم هزاره ها بیان کرد: کتاب الهیات شفا مهم‌ترین اثر فلسفی ابن‌سیناست و او این کتاب را با بحث نبوت و سپس امامت به پایان می‌رساند.
وی ادامه داد: در فصلی از این کتاب با عنوان اثبات نبوت و کیفیت دعوت نبی به سوی خداوند، ابن‌سینا نه فقط ضرورت نبوت را توضیح می‌دهد بلکه بنیاد دین، اخلاق و سیاست را طراحی می‌کند و بر اساس برهان اجتماعی او اجتماع بشری بدون نبوت سامان نمی‌یابد و انسان برای داشتن زندگی انسانی نیازمند پیامبران است.
رحمتی با اشاره به ساختار این برهان گفت: ابن‌سینا معتقد است انسان مدنی‌بالاضطرار است یعنی زندگی او بدون اجتماع ممکن نیست و برای تأمین نیازها باید همکاری وجود داشته باشد و هر همکاری نیازمند قرارداد و قانون است.
رحمتی افزود: قانون نیز به قانون‌گذار نیاز دارد و این قانون‌گذار باید از میان انسان‌ها باشد تا ارتباط برقرار شود؛ اما او باید دارای مرتبه‌ای برتر باشد، به همین دلیل پیامبر هم از جنس بشر است و هم واجد مقام فراتر.
وی افزود: در این نگاه، نبوت صرفاً برای هدایت اخلاقی نیست، بلکه برای تأسیس یک نظام عادلانه اجتماعی و دینی ضروری است.
رییس بنیاد بوعلی‌سینا گفت: ابن‌سینا معتقد است کتاب آسمانی و وحی، رکن اصلی است زیرا عقل بشری به‌تنهایی نمی‌تواند کمالات مطلوب را محقق کند، این نکته در دنیای مدرن که به اخلاق عقلانی اکتفا کرده بسیار قابل تأمل است.
رحمتی تأکید کرد: امروز با وجود نظام‌های سکولار، بزرگ‌ترین بحران جهان مدرن بحران معنویت است. وقتی زبان وحی برای ما نامفهوم شود، درک ما از مفاهیمی چون گناه از بین می‌رود.
رحمتی عنوان کرد که ابن‌سینا در برابر چنین رویکردی، بر سه حق اساسی تأکید دارد: حق‌الناس، حق‌الله و حق‌النفس؛ یعنی انسان نمی‌تواند صرفاً با رعایت حقوق اجتماعی به کمال برسد، بلکه باید به خدا و نفس خود نیز توجه کند؛ امری که تنها با وحی و نبوت ممکن می‌شود.
وی گفت: مطالعه نظریه نبوت ابن‌سینا برای زمان ما اهمیت دارد، زیرا او صرف اعتقاد به خدا را کافی نمی‌داند و دین را فراتر از اخلاق قراردادی تعریف می‌کند؛ دینی که بدون پیامبران و کتاب آسمانی نمی‌تواند زندگی انسانی را به سعادت برساند.
