وداع با مردی که به دنبال صلح جهانی بود

به گزارش همدان پرس؛ عصر روز  ۱۷ فروردین ۱۴۰۰قلب علی آقای نایینی هم از تپیدن بازماند؛ قلبی که هفت دهه برای مردم تپیده بود.

نبود نایینی در شهر همدان برای حوزه فرهنگی ضایعه‌ای بزرگ است و جای خالی او را به راحتی نمی‌توان پر کرد.

گذشته از تحصیل و شغل و ماجراجویی‌ها و آرمان‌خواهی‌های دوران جوانی، زندگی او در سه دهه گذشته بسیار مهم است؛ او در شهر همدان به عنوان یک کنشگر فرهنگی، ردپای خوبی بر جا گذاشت و الگویی برای علاقه‌مندان به این حوزه شد.

با این‌که به جز چند یادداشت در نشریات محلی، اثر مکتوب چندانی از او به جا نمانده اما روش و منش او در عرصه‌های فرهنگی اهمیت زیادی دارد. نایینی یک فعال فرهنگی تمام‌عیار بود. در این سال‌ها هرگز خود را ندید چراکه او عاشق انسان بود، عاشق مردم و به ویژه همشهریانش.

آرمانش صلح جهانی بود. اما معتقد بود برای رسیدن به این آرمان باید از خانه و محله شروع کرد. او تغییر را از شهر خود آغاز کرد و بر این اعتقاد ماند و برای آن تلاش کرد. به طور مثال در نانوایی محل کتابخانه ایجاد کرده بود، مطالب مهم همدان‌شناسی را از نشریات و کتاب‌ها جدا کرده و کپی می‌کرد تا در اختیار علاقه‌مندان در شهر همدان قرار دهد.

مطبوعات محلی را به همشهریانش معرفی می‌کرد و شهروندان موفق و تاثیرگذار را به مطبوعات، تا با معرفی آن‌ها شهروندان دیگر با سرمایه‌های اجتماعی شهرشان آشنا شوند. در سال‌های گذشته تعداد زیادی از گفتگوهایم با بزرگان همدان از طریق معرفی زنده‌یاد نایینی صورت گرفت.

او در زندگی سه الگوی مهم داشت: دکتر ایراندخت میرهادی، گاندی و دکتر محمد مصدق و تحت تاثیر آنان به فعالیت مدنی روی آورده بود. نایینی زندگی تمیز، منظم و پرباری داشت. او بخشی از درآمد اندکش را برای خانواده هزینه می‌کرد، بخشی را برای فقرا و بخش دیگر را به خرید کتاب و نشریه اختصاص می‌داد و در اختیار دیگران علاقه‌مندان قرار می‌داد.

نایینی انسانی بود که جهان را با همه عناصرش زیبا می‌دید و به عنوان یک فعال فرهنگی در جستجوی ساختن جهان بود، هرگز کسی را تخریب نمی‌کرد و دوست داشت زشتی‌ها نیز تغییر ماهیت داده و زیبا شوند. او جهانی بسیار زیبا داشت. در طول سه دهه دوستی از او بسیار  آموختم.

نایینی یکی از همراهان انجمن‌های ادبی و رسانه‌های استان همدان بود و مایه دلگرمی فعالان این حوزه‌ها به شمار می آمد. هرچند هرگز به دیده شدن و خودنمایی فکر نکرد اما در بهترین مکان، یعنی قلب مردم جای گرفت. این را پس از اعلام خبر درگذشتش متوجه شدم؛ او مردم را برگزیده بود و مردم نیز او را برگزیدند.

درود بر روانش..

---------------------

حسین زندی